Ήταν γύρω στις δέκα το βραδάκι. Ήμουν στο σπίτι ολομόναχη γιατί η μαμά μου είχε πάει να επισκεφθεί τη θεία μου η οποία είχε γιορτή. Εγώ βέβαια δεν τη συνόδευσα γιατί βαριέμαι τα σόγια (το σόι, τα σόγια). Έτσι έμεινα μόνη μου. Κάπου εδώ θέλω να κάνω μια υποσημείωση λέγοντας ότι καραπιστεύω στα φαντάσματα, στα πνεύματα κτλ. Λοιπόν, συνεχίζω… Κάποια στιγμή, πείνασα. Κι έτσι αναγκάστηκα να πάω στην κουζίνα για να πάρω κάτι να φάω από το ψυγείο. Μόλις πήρα ότι ήθελα, είπα να πάω να το χλαπακιάσω στο σαλόνι βλέποντας τηλεόραση. Έτσι έσβησα το φως της κουζίνας και κατευθύνθηκα προς το σαλόνι. Καθώς προχωρούσα στο διάδρομο είδα πίσω από την πόρτα του σαλονιού κάτι σαν χαμηλή λάμψη. Κι όμως! Ήμουν σίγουρη πως δεν είχα αφήσει κανένα φως αναμμένο. Τρόμαξα! Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα μου! Πανικοβλήθηκα κι άρχισα να τσιρίζω. Παρ’ όλες τις τσιρίδες μου εκείνη η παράξενη λάμψη συνέχιζε να υπάρχει εκεί. Τελικά αποφάσισα να φανώ θαρραλέα, κάτι που ποτέ δεν συνηθίζω, και να πάω να δω τι ήταν. Εξάλλου δεν υπήρχε και καμιά άλλη λύση. Πήρα μια βαθιά ανάσα κι άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα, κι είδα από πίσω… Και τότε, πάγωσα!!! Αντίκρισα μια αιωρούμενη κατάλευκη λαμπερή σκιά. Ήταν μια όμορφη μορφή γυναίκας όπου έμοιαζε περισσότερο με βασίλισσα. Δεν πρόλαβα όμως να κάνω τίποτα. Μου χαμογέλασε, και σε κλάσματα δευτερολέπτου εξαφανίστηκε… Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Έτρεξα γρήγορα να ανοίξω. Ήταν η μαμά μου. Της διηγήθηκα κατευθείαν τι είχε συμβεί όση ώρα αυτή έλειπε. Ούτε η μαμά μου όμως, ούτε κανένας άλλος δεν με πίστεψε.